‍ «او را به اسارت بردند، برای پوشاندن چهره ساتری جز دست و ساعد نداشت. 

آرزو داشت مدفون شود، جسمش زیر خاکها. تا نبینند او را، دشمنان عنود شماتت گر». این شعر را برای عقیله بنی هاشم سروده بود. علامه شیخ هادی کاشف الغطا.

  مدتی گذشت. سراغ کاغذ سروده هایش رفت. با حیرت دید بیتی به انتهای شعر اضافه شده

«و آن بانو، در پوشش هایی از نور بود. که محجوبش می داشت، از چشمهای نظاره گران». چه کسی آن را سروده بود؟! شاید آقایی در غیبت کبری، برای عمه اش زینب کبری.

  علی الاکبر (تالیف مرحوم مقرم)، ص21. اللهم عجل لولیک الفرج @yaranemhdi