فضایل احمد بن موسی علیه السلام شاهچراغ 

شیخ مفید در ارشاد می‌نویسد: 

احمد بن موسی، مردی کریم، جلیل القدر بزرگوار و پارسا بود. حضرت موسی کاظم علیه السلام او را بسیار دوست می‌داشت. او را مقدّم می‌دانست، و مزرعه خود را که به «یسیریه» معروف بود، به وی بخشید. گفته اند که احمد بن موسی در زمان خود، هزار بنده آزاد کرد. اسماعیل( ۱)بن موسی در فضیلت برادرش، احمد بن موسی می‌گوید: 

همراه پدرم (امام موسی کاظم علیه السلام و بیست نفر از خادمان او از مدینه به سوی بخشی از املاک خود، بیرون شدیم و چنان رسم ادب و احترام نسبت به احمد به جای می‌آوردند که هرگاه (احمد) می‌نشست، آن‌ها (خدمتگزاران) می‌نشستند و چون برمی خاست، آن‌ها به پا می‌خاستند. پدرم احمد را در دل دوست می‌داشت و به او مهر می‌ورزید. هنگامی که احمد از پدرم دور می‌شد، پدرم پنهانی با گوشه چشم، به وی نگاه‌های گرم و محبت آمیز می‌کرد و چشم از او برنمی داشت. ما پراکنده نمی شدیم، مگر این که او (احمد)، از جمع ما بیرون می‌رفت. محمد کشّی در کتاب خود، احمد بن موسی را یکی از فضلای عصر خود نام می‌برد و او را از محدّثانی می‌شمارد که احادیث زیادی از پدر و اجداد بزرگوارش نقل کرده و می‌نویسد که: احمد بن موسی به دست مبارک خویش، قرآن کریم را نوشته است. 

سید محسن امین، در اعیان الشیعه به نقل از محمد بن هارون موسی نیشابوری (محدث نیشابوری) در کتاب لُبّ الأنساب، ضمن شرح فضایل احمد بن موسی علیه السلام می‌نویسد: و گفته می‌شود که احمد بن موسی سه هزار بنده داشت و هزار بنده را آزاد کرد و هزار قرآن با دست مبارکش نوشت و او با عزّت و بزرگوار و دارای منزلتی بزرگ بود. و احادیث بسیاری از پدر و اجدادش روایت کرده است… 

صاحب حدیقه الشیعه نیز در فضیلت احمد بن موسی علیه السلام می‌نویسد: محدّث نیشابوری، وجود مرقد احمد بن موسی را در شیراز تأیید کرده است، و احمد، محمد و حمزه را از یک مادر می‌داند و می‌نویسد: 

احمد بن موسی، بزرگواری جلیل القدر بود که در نزد پدرش بر همه فرزندان مقدّم بود و پدر بزرگوارش او را در وصیت ظاهری به عنوان وصی پس از خود تعیین کرده، ولیکن در نسخه وصیت مختومه که خاص امامت من عنداللّه است، از وی نامی نبرده است. ———- [۱]: – اسماعیل بن موسی الکاظم علیه السلام از جمله علمای عصر خود بود. وی در ماجرای قیام ابوالسرایا، از طرف وی به فرمانروایی خطه فارس منصوب شد و بعد از شکست ابوالسرایا به مصر رفت و در همان جا اقامت گزید. وی دارای تألیفات فراوانی است که مهم ترین آن‌ها «جعفریّات» است. ن. ک: باقر شریف قرشی، تحلیلی از زندگانی امام موسی کاظم علیه السلام ج ۲، صص ۴۷۵ – ۴۷۷.

  شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۲۳۷؛ در اعیان الشیعه با تفاوت اندکی آمده است؛ سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج ۳، ص ۱۹۱؛ نیز: مامقانی، تنقیح المقال فی علم الرجال، ج ۱، ص ۹۷؛ علیاری تبریزی، بهجة الآمال فی شرح زبدة المقال، ج ۱، ص ۹۷؛ تستری، قاموس الرجال فی تحقیق رواه الشیعه و محدّثیهم، ج ۱، ص ۶۶۰. [۱]: – محمد کشّی، الرجال، ص ۲۹۴. @yaranemhdi