سخنی تكان دهنده…

پس از این که جناب علی بن مهزیار به آرزوی خود رسید و به محضر نورانی حضرت ولیعصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف شرفیاب گردید، نخستین کلامی که از آن وجود مبارک می‌شنود این است:

  يا أَبَا الْحَسَنِ، قَدْ كُنَّا نَتَوَقَّعُكَ لَيْلًا وَ نَهَاراً، فَمَا الَّذِي أَبْطَأَ بِكَ عَلَيْنَا؟ ای ابوالحسن! ما شب و روز همواره انتظار تو را می‌کشیدیم! چه چیزی سبب تأخیر این دیدار گردید؟ دلائل الإمامة، ص۵۴۱ پی‌نوشت : مَتى‏ نَرِدُ مَناهِلَكَ‏ الروِيَّةَ فَنَروى‏؟! مَتى‏ نَنْتَقِعُ مِنْ عَذْبِ مائِكَ فَقَدْ طالَ الصَّدى‏؟! 

«کی  شود که به آبشخورهای سیراب کننده ات درآییم و سیراب شویم؟ کی شود که از آب گوارایت بهره ای بریم، که تشنگی به درازا کشیده است؟!» هرچند این شکوه ها در دعای ندبه، باید زبان حال ما باشد، اما به این هم بیندیشیم که شاید قدری از این تشنگی، تقصیر خودمان هم هست که اصلا ما به دنبال ماء مَعین نیستیم و به هر فاضلابی دل خوش کرده ایم…امام زمان منتظر ماست! 

@yaranemhdi