مولا جان! بمیرم برای غربت و تنهایی ات..

. چه جگرسوز به پسر مهزیار فرمودی:

«ای پسر مهزیار! پدرم امام عسکری علیه‌السلام از من پیمان گرفت که در مجاورت مردمی نباشم که (بخاطر کثرت ظلم و گناهان و بی‌توجّهی به امام زمانشان) خداوند بر آنان غضب کرده و در دنیا و آخرت مورد نفرت و مستحقّ عذاب دردناک‌اند؛ و به من امر فرمود که جز در کوه‌های سخت و سرزمین‌های خشک و دوردست اقامت نکنم.»

  «فقال: يا ابن المازيار أبي أبومحمد عهد إلي أن لا اجاور قوما عضب الله عليهم ولهم الخزي في الدنيا والاخرة ولهم عذاب أليم وأمرني أن لا أسكن من الجبال إلا وعرها ومن البلاد إلا قفرها.»

  الغیبة (شیخ‌طوسی)، ص۲۶۶، بحار الانوار (علامه‌مجلسی)، ج۵۲، ص۱۲ آیا با شنیدن این همه غربت و تنهایی، بیدار نمی‌شویم؟ @yaranemhdi