این روزها بود که…. ‍ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در بستر احتضار

دانه های اشک بر گونه های ام ابیها، جاری. ناله های دختر، سکوت پدر را شکست. پدر، از علت اشک ها پرسید. دختر از ستم هایی گفت که انتظارشان را می کشید. آخرین فرستاه خدا، به قصد دلداری فرمود: آرام باش دخترم! دلگرم به این که خدا، به ما هفت خصلت بخشیده. احدی پیش و پس از ما شریک این خصلت ها نیست. نخست آنکه من برترین انبیا هستم و پدرت! 

دوم آنکه علی، محبوب ترین اوصیا هست و شوهرت! 

سوم آنکه آقای شهیدان، حمزه است و عموی پدرت! 

چهارم آنکه جعفر طیار، با آن بال های بهشتی، برادر شوهر توست.

  پنجم و ششم، آنکه سروران جوان های اهل بهشت، حسن و حسین تو اند.

  هفتم آنکه مهدی این امت، از نسل توست. خدا او را برخواهد انگیخت! آن زمان که دنیا را هرج و مرج فرا گرفته باشد و مردم در پی تاراج هم باشند. دلخوش به این باش که مهدی توست همان کسی که می گشاید، قلعه های گمراهی و دل های قفل خورده را. 

بحارالا نوار، جلد 51، ص 79 یا فاطمه الزهرا! خانم بزرگوار! دلخوشیم به دعای فرجی که شما به درگاه الهی واسطه شوید و با ظهور فرزندتان، ما غرق شدگان در منجلاب غفلت را نجات دهید… نتیجه و مزد عزاداریها؛ ظهور مولای مظلوممان @yaranemhdi