امام علی بن موسی الرضا علیه السلام در روایتی دل انگیز مهربانی و محبت امام علیه السلام را این گونه توصیف می‌کنند:

 الْإِمَام ُ… الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ‏ وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِير؛

  کافی، ج1 امام، همدمی صمیمی و پدری دلسوز و برادری هم‌زاد و مادری مهربان نسبت به طفل کوچک خویش است. در این روایت زیبا امام رئوف حضرت رضا علیه السلام از چهار عاطفه زیبا سخن گفته‌اند: 

اول #انسی_دوستانه؛ انسان با دوست صمیمی خود احساس نزدیکی خاصی می‌کند و حتی ممکن است آن چنان با او مأنوس شود که نتوان آن انس و محبت را در میان اعضای یک خانواده یافت

  دوم #دلسوزی_پدرانه؛ دلسوزی یک پدر مهربان نسبت به فرزندش نیازی به توضیح ندارد. پدری که دلسوز باشد وجودش را وقف سرپرستی فرزند می‌نماید و برای راحتی و آرامش مادی و معنوی او شب و روز نمی‌شناسد.

  سوم #صمیمتی_برادرانه؛ برادر، مایه دلگرمی و قوت قلب آدمی و در لحظه‌های سخت زندگی پشتوانه ای بی بدیل است. انس میان دو برادر همواره مثال زدنی بوده است، چه رسد به این که آن دو برادر هم‌زاد باشند. 

چهارم #عشقی_مادرانه؛ در تمامی فرهنگ‌ها مادر نماد عشق وعاطفه است؛ خصوصاً اگر فرزندش صغیر باشد پروانه‌وار به گرد او می‌گردد و از او مراقبت می‌کند. آری امام زمان علیه السلام عصاره‌ای از زیباترین محبت‌هاست شاید با خود بگوییم این همه محبت و دعای امام زمان علیه السلام شامل حال کسانی می‌شود که آلوده به گناه نباشند و اصلاً وجود مقدس امام علیه السلام به امثال ما گنهکاران توجهی ندارند، اما حقیقت چیز دیگری است! قدرنشناسی و گمراهی فرزند نه تنها از محبت پدر و مادر نمی‌کاهد چه بسا بیش از پیش دلسوزی ایشان را برمی‌انگیزد. عرضه اعمال بر امام زمان است و او برای خطاهای محبان و شیعیان طلب استغفار از خدا می کنند و دعاگوی آنان هستند. حتی کسانی که رفیق و همدمی ندارند باید بدانند که مونس دلسوزی همچون امام دارند که همیشه دعاگوی آنهاست!

  مهدی جان! تاجان در بدن داریم به شما عشق می ورزیم | @yaranemhdi