امام محمّد باقر علیه السّلام فرمودند: «گروهی به حضور حضرت امام حسن مجتبی آمدند و گفتند: «از آن معجزات و عجایبی که پدرت حضرت امیر به ما نشان میداد تو نیز نشانمان بده! » فرمود: «اگر از من معجزه ببینید ایمان میآورید؟ » گفتند آری، به خدا قسم که ایمان میآوریم. فرمود: «آیا نه چنین است که شما پدرم را میشناسید؟ » گفتند چرا. سپس امام حسن یک گوشه پرده را کنار زد و آن جماعت دیدند که حضرت امیر در آنجا نشسته است.
فرمود: «او را میشناسید؟ » همگی پاسخ دادند: آری، این امیرالمؤمنین است! اکنون ما شهادت میدهیم که تو ولی خدا و بعد از آن حضرت، امام هستی. تو پدرت حضرت امیر را همان طور به ما نشان دادی که پدرت رسول خدا را بعد از رحلتش در مسجد قبا به ابوبکر نشان داد. »
امام حسن فرمود: «آیا نشنیده اید که خدا میفرماید: «وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْیاءٌ وَ لکِنْ لا تَشْعُرُون»، {کسانی را که در راه خدا کشته شده اند نگویید مرده اند، بلکه زنده اند، ولی شما تشخیص نمی دهید. »
اگر درباره کسانی که در راه خدا کشته شده اند چنین آیه ای نازل شده باشد، پس درباره ما امامان چه میگویید! » گفتند: «ایمان آوردیم و تصدیق کردیم یا ابن رسول اللَّه!